Bos

's Avonds laat wordt er een nieuwsbrief door de brievenbus geduwd. Met grote letters maakt het melding van een bestemmingsplan voor mijn bos. Natuurlijk zit ik gelijk bovenop de kast - poten af van mijn bos! Ik lees de onsamenhangende tekst vluchtig door, zie dan dat het van de plaatselijke leefbaar-afdeling is wat genoeg reden is om het snel in de oud papierbak in de kelder te gooien. Maar vanochtend was ik toch nieuwsgierig. Ik heb wel vaker iets gelezen over plannen voor nieuwbouw hier ergens in de buurt. In elk geval zou het verzorgingshuis om de hoek verbouwd gaan worden. Dat kan geen kwaad - in de Volkskrantranglijst van verpleeg- en verzorgingshuizen bungelde dit huis ergens onderaan. Maar dat er iets met mijn bos gaat gebeuren heb ik nooit gehoord. En het blijkt ook stemmingmakerij te zijn van de leefbaaraanhangers van dit dorp. Het gaat over een wijk ergens achter het bos, dat trouwens een rijksmonument is. Lekker makkelijk scoren zo. De islamofobe stickervandalist van dit dorp met zijn rotte clubje waarvan ik de naam beslist niet wil noemen is ook zo laag bezig. Hij plakt nu het dorp vol met stickers die roepen: Nederland Drugsvrij! Ja, dat vinden vast een heleboel mensen. Alsof de stickervandalist en zijn vriendjes nooit een blowtje roken of sterker spul gebruiken. Zo laf om op deze manier meer aanhang te ronselen. Ik word alweer bijna zo boos als gisteravond - maar daar heb ik mooi eens even helemaal geen zin in. In plaats daarvan maak ik Hond wakker: "Kom op Hond", lok ik haar mee, "we gaan even zwaaien naar de leeuwentemster in het verpleeghuis en een kusje geven aan het bos."