Stem

Dus. Volgens de stem in mijn hoofd doe ik er pas toe als ik iets doe. Besta ik alleen als ik mijn bestaan bewijs met prestaties. Ergens weet ik dat de stem ongelijk heeft, maar het is bijzonder moeilijk om er aan te ontkomen. De stem houdt me in een wurggreep, voel ik nu. Ik vraag me af of dit voor J. al die jaren al duidelijk was. Voor mij is het nieuw. Dat wil zeggen, niet eerder zag en dacht én vooral voelde ik dit zo duidelijk. Terwijl de opstand tegen de stem al een poosje aan de gang is. Ik begrijp nu waarom het me zo kwaad maakte toen psychiater L. zei dat ik aan de gezonde kant moet blijven, dat ik moet blijven werken, dingen moet blijven doen. Ik kan al niet tegen het woordje 'moeten' en ook niet tegen welke autoriteit dan ook. Maar vooral dat ik de hele tijd van alles moet doen van iedereen. En leuke dingen ook nog bovendien. Damn. Ik wil helemaal niets meer moeten. Ik wil niets meer hoeven doen om aannemelijk te maken dat ik er toe doe. Voorlopig wil ik alleen maar even zijn. En ik ben bang, dat dat lang niet zo makkelijk is als het lijkt.