Er zijn krachten die uit alle macht trekken aan het touwtje dat aan mijn hoofd zit.
"Foei!" brul ik tegen Hond als ze toch tegen de ons rakelings passerende vrouw opspringt. Met Hond kort aangelijnd in de ene hand en drie zakken poep in mijn andere hand schuifel ik over het smalle stuk stoep dat ijsvrij is.
"Sorry, het spijt me - gaat het?" vraag ik vervolgens aan de vrouw. Ze staat met een pijnlijk gezicht over haar dijbeen te wrijven.
"Ja, daar heb ik wat aan!" bitst ze. "Je moet je hond bij je houden, godverdomme!" Scheldend maakt ze aanstalten om verder te lopen.
"Luister", zeg ik tegen haar, nadat ik diep heb ademgehaald om het rode waas voor mijn ogen te laten verdwijnen. "Ik snap dat je geschrokken bent. Maar mijn hond hield ik bij me en nogmaals: het spijt me echt, ik vind het echt heel vervelend. Sorry."
"Ja, én?" krijg ik terug. "Klaar dus. Klaar!" En boos beent de vrouw weg.
"Ja, én?" krijg ik terug. "Klaar dus. Klaar!" En boos beent de vrouw weg.
Ik moet me verbijten om niet huilend in de sneeuw neer te vallen. Ik moet een toneelstuk voor mezelf opvoeren met in de hoofdrol een kalme, schouderophalende MarsMania om het voorval me niet zo te laten raken als het me eigenlijk raken wil.
In de thema-avond over depressie, gisteravond op tv, kwam een man aan het woord die het gevoel had dat er een touwtje aan zijn hoofd hing. Op een dag werd er hard aan het touwtje getrokken en was hij van het ene op het andere moment knetterdepressief.
Misschien moest ik maar niet meer naar dergelijke programma's kijken. Het kruipt teveel in mij.
En misschien moet ik straks eens een lekker dramatische jankfilm opzetten. Dan ben ik er maar weer vanaf, van die nog altijd prikkende oogjes.
4 opmerkingen:
Deze vrouw zat al in haar woede voor dat ze jou en je hond tegenkwam. Prima toch. Nu is ze dankzij jou een stukje van haar woede kwijt, en daar heb jij met je enthousiaste hond haar bij geholpen.
De dingen gaan zoals ze gaan dus.
Geniet van de dag, en tot ineens weer!!
Ja, klopt, niet meer kijken naar de depressieve programma's. Zet maar een lieve ontroerende film op, met een happy end.
Je hebt het juist geweldig gedaan door haar nog een keer aan te spreken. Ondanks je rode waas. That´s very knap! Ik zou stotterend en half jankend afdruipen bij zoveel onbeschoftheid.
@John Knappers Ik denk wel dat je gelijk hebt wat de woede van die vrouw betreft. Ze zag er vooraf al bozig uit.
@Anoniem Depressieve programma's heb ik in de ban gedaan ;-)
@Swan Jouw reactie was tot nu toe ook altijd mijn reactie. Best lekker om het eens anders aan te pakken (en ook om niet achteraf pas te bedenken welke goeie opmerkingen ik had kunnen maken).
Een reactie posten