Sneeuw heeft een haast hypnotiserend effect op mij. Uren zit ik naar buiten te staren en het enige dat dwarrelt zijn de sneeuwvlokken. Niet mijn gedachten, niet mijn emoties, niet ikzelf. Ik kijk naar de wereld die steeds witter, kleiner en stiller wordt en ik denk niets. Ik zie alleen maar. Hoe de vlokken vlokjes worden en dan weer vlokken. Hoe ze dan weer gestaag vallen en dan weer dwarrelen. Hoe ze zich mengen met hagel, hoe ze de lucht grijs kleuren, hoe ze daarna door alle witheid de wereld lichter dan anders doen lijken.
Ik zit en ik kijk en ik zie. De wereld verandert in een vredig sprookje.
4 opmerkingen:
Het gedwarrel doet ook wat met mij. Eerst werd ik euforisch druk. Ik rende van voor naar achter, deed tussendoor huishoudelijke klussen die waren blijven liggen en nu zit ik met thee achter de pc.
Buiten dwarrelt het nog steeds. Ik ben moe en voel me onwerkelijk jong en klein in deze witte wereld.
Prachtig, zo'n verrassend slot van je blog.
@Suzanne En het blijft maar mooi, de sneeuw!
Wat een heerlijk contrast met al die mensen die het zo druk hebben uit je vorige stukje! Sinds ik naar het Noorden ben verhuisd heb ik het niet meer druk. Ik hoop dat ik het zo kan houden en kijk nog maar eens naar buiten naar de rustgevende sneeuw.
@Maz Had ik zelf nog niet eens echt in de gaten, dat ik van de drukte van de wereld in één stap in de stilte van de sneeuw terecht was gekomen!
Een reactie posten