Voor de zoveelste keer schuif ik mijn voeten in mijn lompe, maar heerlijk warme Uggs terwijl Hond om me heen springt en alle handschoenen die op de verwarming liggen op de grond gooit. In feite loop ik hooguit drie keer per dag een rondje met Hond, maar soms voelt het alsof ik met niets anders bezig ben.
Erg is het niet - als ik eenmaal op pad ben. Dagelijks krijg ik op deze manier mijn portie buitenlucht en buitenlicht.
Toch adviseerde mijn huisarts me aan het begin van de herfst, toen ik voor mijn driemaandelijkse anti-depressivavoorschrift langsging, dat ik maar eens aan lichttherapie moest denken.
"Echt, dat is geweldig", verzekerde ze me. "En het kost ook helemaal geen tijd. Je zet zo'n lamp gewoon tijdens je ontbijt aan, kan je er mooi de krant bij lezen. Twee vliegen in één klap."
Ze vroeg me niet of mijn langdurige sombere buien aan seizoenen gebonden zijn – voor de duidelijkheid: dat zijn ze niet. Ze heeft een missie, mijn huisarts, en dat is om me van de pillen af te krijgen. Ik legde haar al eens uit dat ze dat kan vergeten, maar ze blijft het proberen. Ik legde ook al eens uit dat borderline gepaard gaat met wisselende stemmingen, en dat het geen doen is om daaraan steeds weer mijn medicatie aan te passen. Het drong niet door. Haar anti-pillenhouding zit in de weg.
Ik vermeed het zo lang mogelijk om voor een nieuwe voorraad pillen langs te gaan. Inmiddels heb ik ze toch in huis. Lekker veilig via haar waarnemer.
2 opmerkingen:
Hoi Marsmania
Jammer dat er door sommige artsen zo dogmatisch wordt gedacht over wel/geen medicatie. Je hebt het mooi beschreven vind ik.
@Alette Tja, ik denk dat mijn huisarts denkt dat iedereen in the end een pilloos leven wil. Ik heb dat weleens geprobeerd, een pilloos leven. Maar dat was niet zo succesvol. Ik leg het haar misschien nog eens opnieuw uit.
Een reactie posten