Dekentje

Voordat er misverstanden over ontstaan: prachtig, dat sneeuwdekentje dat over het land ligt, dat geluiden dempt en bewegingen vertraagt.

Echt.

Een sprookje.

Maar wat heb ik het telkens koud als ik buiten ben geweest. Wat vermoeiend om over die ongelijke gladde ondergrond te lopen. Wat een concentratie vergt het om niet uit te glijden. Ik gleed trouwens bijna uit – op een net niet helemaal goed genoeg schoongeveegd stuk stoep. Wat onhandig om allerlei dingen die ik normaal op de fiets doe, nu lopend te moeten doen. Wat rottig dat ik pijn in mijn hoofd krijg door de kou als ik even geen zin heb om een muts of de capuchon van mijn jas op te doen. Wat irritant dat tante Migraine denkt dat ze dan net zo goed ook op bezoek mag komen. Wat prettig dat ik dan thuis kan werken, maar wat frustrerend dat er veel minder uit mijn handen komt dan ik wilde. Wat chagrijnig word ik dan toch in de loop van de dag.

En wat schrik ik daarvan. Want wat goed ging het toch. Toch?

Wat lastig om mezelf ervan te overtuigen dat deze chagrijnigheid echt niet de opmaat is voor een nieuwe depressieve episode. Ik hoef me niet direct onder een dekentje op de bank terug te trekken.

Het sneeuwdekentje is meer dan genoeg.