Mijn vader vond het vroeger grappig om mij in de brandweergreep te nemen en door de tuin te rennen. Mijn gegil en mijn gestomp op zijn rug interpreteerde hij ten onrechte als enthousiasme. Terwijl mijn moeder kookte, hing ik vaak bij haar in de keuken rond. Dan luchtte ik mijn hart over het getreiter van Grote Broer; regelmatig huilde ik daarbij tranen met tuiten. Mijn gepraat leek haar niet te bereiken. Uit frustratie daarover draaide ik me vast in het gehaakte gordijn dat voor de keukendeur hing en trok ik er met mijn vingers gaten in. Zo leerde ik dat praten over de dingen die me bezighouden niet veel zin heeft. De groepstherapie bij de Rockchick & Co leerde me om daar anders over te denken. Eén doel bereikt.
Een ander doel was het vinden van een doel. Wie ben ik en waartoe ben ik op aarde, zoiets. Kan ik ook afvinken. Doel twee bereikt.
Hebben we nog de trauma's. Tja. Daarvan blijf ik ongetwijfeld altijd last houden. Maar ik heb iets ontdekt: dat het tegenwoordig nog steeds goed gaat, ook al gaat het slecht. Omdat ik nu weet dat het voorbij gaat, dat er altijd weer licht is aan het eind van de tunnel. Altijd. En dat geldt ook voor mijn stemmingswisselingen. Doel drie: mission completed.
Eind goed al goed, zegt K.: "Je moet daar weg. Echt. Je moet daar echt weg." Dat bleef ze in verschillende varianten minstens een halfuur lang herhalen. Dat idee was, heel stilletjes en klein, ook al mijn hoofd ingekropen.
3 opmerkingen:
Tja, als je er te lang blijft hangen wordt het een soort life-style.
En persoonlijk vond ik dat dát het doel niet was!
(Geen idee of we het over hetzelfde hebben nu, hihihi...)
Groetjes van de altijd aan en uit vinkende Walter! :-))
Drie doelen bereikt. Dat is niet niks. Sterker, dat is veel. Nu vraag je je af of je wel of niet de volgende grens over moet: van in naar uit behandeling. Ik kan alleen maar zeggen: overweeg goed. Ga niet te hard. Afvinken is geen doel op zich. Je moet daar echt weg, zegt K. Maar wanneer? Wijsheid gewenst.
@Walter Ik heb van die mensen meegemaakt voor wie therapie inderdaad een soort lifestyle was geworden. Heel ongezond. Gelukkig heb ik nog een heleboel leven naast de groepstherapie.
@Suzanne Wanneer, dat is de volgende vraag. Het hoeft bij nader inzien niet op korte termijn (ik heb altijd teveel haast).
Een reactie posten