Stofzuiger

"Het zijn net stofzuigers hè", zegt de man die in de winkelpassage naast Hond en mij opduikt.
"Dat is thuis wel handig", grijns ik, terwijl ik de man snel van top tot teen scan. Rookt hij? Grote kans dat Hond vervelend gaat doen. Draagt hij donkere kleding? Ook een risicofactor. Heeft hij een pet of hoed op? Linke soep. Heeft hij zelf een hond? Ernstig gevaar.
Net als ik denk dat alles veilig is, springt Hond tegen de man op terwijl ze naar zijn hand hapt. Ik sta al klaar met een schuldbewuste blik. Maar hij vraagt alleen maar: "Is het een mannetje?" En tegen Hond: "Ja, jij ruikt mijn honden hè."

Toch ben ik blij dat hij in een auto stapt.

De rest van de wandeling onderwerp ik Hond aan een streng opvoedregime. Halt, zit, sta, af, plat, volg, aan de voet, kom voor, de hele rataplan passeert de revue.

"Lekker aan het oefenen?" vraagt een grijze dame die vertederd toekijkt hoe Hond onderdanig op haar rug gaat liggen. Als het moet kan Hond een modelhond zijn. Hoewel de mevrouw van de zwarte labrador het daar vast totaal niet mee eens is.

"Wat is dit voor verhaal!" riep ze schril toen haar zwarte labrador en Hond over straat rollebolden. De zwarte labrador blokkeerde ons tuinpad toen Hond en ik de deur uitstapten voor een ommetje. De mevrouw van de zwarte labrador liet haar viervoeter direct los en keek zwijgend toe hoe ik rukte aan de riem van Hond om de twee uit elkaar te krijgen.

"Ik weet jou te vinden als mijn hond iets heeft!" krijste ze. 
Hond liep een week mank. De vrouw van de zwarte labrador heb ik nooit meer gezien.

Naar de grijze dame lach ik mijn aller-onschuldigste lach.