Golven

In eerste instantie dacht ik: die drie opties van de Rockchick & Co, dat zijn dus helemaal geen opties. Wat heb ik daar nou aan? Mijn eigen idee was terug naar individuele therapie, en die zat er precies niet tussen. Die mogelijkheid is er ook niet, verduidelijkte de Rockchick. "Je hebt al zo lang individuele therapie gehad en zonder resultaat. Dat heeft dus geen zin." Nee, dat heeft dus geen zin. Dat weet ik zelf ook wel, als ik eerlijk ben.

"Geen therapie dan?" is de out-of-the-boxvariant van K. Een woest aantrekkelijk idee waarvan de ervaring leert dat het vaak voor een poosje goed werkt. Maar helaas nooit voor altijd.

Goed. Drie opties dus, en uiteindelijk kies ik voor blijven in deze groep. In combinatie met begeleiding door een sociaal psychiatrisch verpleegkundige. En bijstelling van mijn behandeldoelen, met de kennis die ik nu heb van mezelf in een groep.

De hele week voel ik me rustig en zeker over mijn besluit. Rustig en zeker vertel ik het ook in de groep. Rustig en zeker ga ik daarna in op wat anderen vertellen.

Maar dan, tegen het einde van de sessie, begint er iets te knagen. Word ik onrustig. Wil ik me vastklampen aan iedereen en huilen. Voel ik me eenzaam. Trekt er chaos door mijn hoofd. En op de fiets naar huis heb ik het gevoel alsof ik vanaf mijn strot tot aan mijn navel ben opengesneden. Wil ik krijsen en kotsen tegelijk. Rolt paniek in enorme golven door mijn lijf.

Ik snap er niets van.