Middagdutje

Ik zou er niet meer van moeten opkijken, en toch verbaast het me als ik er bij stil sta. Hoeveel méér ik over mezelf heb geleerd in drie keer wandelen en praten met de coach, dan in ik weet niet hoeveel uur psychotherapie.

Je moet wel blijven werken, zeiden tot nu toe alle therapeuten die ik ooit sprak. Aan de gezonde kant blijven, noemden ze dat dan. Of het werk dat ik deed paste bij mij en mijn beperkingen: daarover ging het nooit. Of het werk dat ik deed bij mijn karakter en diepste wensen en drijfveren paste: dat was geen onderwerp. Welke kenmerken eigenlijk bij mijn karakter horen en welke bij mijn ziekte: ook nooit besproken. Hoe ik de balans bewaar tussen werk en ontspanning, hoeveel uur werken per week daarbij voor mij het beste zou zijn: geen hulpverlener die er in mee wilde of kon denken.

Ondertussen ben ik zo moe van de werkweek dat mijn benen en handen al sinds vrijdag trillen, mijn linkeroog bibbert en er een harde fluittoon in mijn rechteroor klinkt, dat ik alleen nog maar wil huilen en dat ik wegzink in diepe wanhoop. Hoe raak ik ooit weer uitgerust? Die gezonde kant, daarmee maak ik mezelf kapot.

Een dilemma. Moet ik me dan maar weer (voor een deel van mijn werktijd) ziek melden? Of moet ik nog minder gaan werken?

In elk geval moet ik nu een middagdutje doen. En ik haat dat.