Plotseling staan we te hosselen, A. en ik. A. drukt me haar netje in mijn handen en ik rotzooi met de zelfscanner. Ik rommel wat in mijn tas en dan pakt A. het netje weer terug. Ik moet haar die van mij geven. Weer rotzooi ik met de zelfscanner.
De mandarijnen zijn in de aanbieding. Twee netjes voor de prijs van één. In een grote bak liggen ze tussen het aardappelenrek en appeltaartjes. Als ik A. tegenkom tussen de zakjes sla aan de ene kant en de aubergines aan de andere kant blijkt dat we toch allebei maar één netje hebben gepakt. Omdat een mandarijn of veertig wel heel veel mandarijn is.
Het kost even wat gepuzzel maar dan zijn we eruit. Dus ik overhandig mijn mandarijntjes aan A. en we gaan verder.
Ik probeer me langs de krentenbollen te wringen als er een kindje wordt omgeroepen. "Je moeder wacht bij de klantenservice. Als je in de winkel bent, wil je je dan daar naartoe begev… - wil je daar dan ook naar toe komen?"
Bij de karnemelk tikt iemand op mijn rug. Het is A. "Ik leg de mandarijnen bij de balie, dan kun je ze daar ophalen."
"Prima", zeg ik. "Laat je ze wel even omroepen?" Mijn hoofd is nog bij het kindje.
Als ik bij het wc-papier mijn blik over de balie laat dwalen, zie ik ze al liggen. Mijn mandarijntjes. Toch leuk, die deal.
Ik hoop dat het kindje niet op zijn kop heeft gekregen van zijn moeder.
2 opmerkingen:
Hihi, ik krijg associaties met de ballenbak bij Ikea, maar dan nu een vol mandarijnen en dat kindje.
@Maz :-)
Een reactie posten