Glashelder is het ineens, als ik me met mijn coach over mijn drijfveren buig. Mijn drijfveren, of beter gezegd mijn belangrijkste innerlijke waarden die maken dat ik niet alleen mijn werk ervaar zoals ik dat doe. Maar ook dat ik mijn leven leid zoals ik het leid. Waardoor ik paniekerig reageer op een dag wandelen op de Veluwe met vier meiden: ik wil tijd genoeg over hebben voor mijn persoonlijke activiteiten, staat met stip op één. Gevolgd door: Ik wil mijn eigen tijd kunnen indelen. Twee waarden die zich moeilijk laten verenigen met het voorgenomen uitstapje. En waardoor ik me plotseling benauwd voel als K. hoopt dat we samen leuke dingen gaan doen, nu het wandelen niet doorgaat. Néé! Ik wil even met niemand rekening hoeven houden, ik wil vandaag alleen maar mijn eigen plannen uitvoeren.
J. bleef zich verwonderen over mijn behoefte aan alleen-zijn en rust. Nooit zei ze, zoals gisteren de coach zei: "Jij bent goed zoals je bent."
Was ik misschien een autist, had ik het syndroom van Asperger? vroeg J. zich af. Kijkend door haar ogen begon ik mezelf als een Einzelgänger te zien, als een kluizenaar. Leek ik inderdaad heel rigide in het uit de weg gaan van gezamenlijke activiteiten. Tot ze deze diagnose op een dag nonchalant verwierp: "Och, Asperger, nee joh, daar ben ik allang weer van af."
Toch is het juist door dat label dat ik voortdurend koste wat het kost wil bewijzen dat ik heus een echte gangmaker ben. Dat ik liever met anderen op stap ga dan dat ik lekker thuis rommel. Zelfs nu ik steeds vaker merk dat ik bepaald geen uitzondering ben. Dat mijn wensen niets met autisme te maken hebben. Ik ben gewoon net een echt mens.
Soms maken therapeuten meer kapot dan je lief is.
2 opmerkingen:
Nope, die wensen herken ik ook en ik ben ook niet autistisch. Mijn lief en zijn familie zijn heel anders, maar ik trek me er niets (meer) vanaan. Als ik klaar ben met het bezoek of me niet lekker voel en dus geen zin heb om tussen allerlei oppervlakkig geneuzel te zitten (familiefeestjes bijvoorbeeld) dan ga ik of kom ik niet eens. Dat leverde in het begin nogal scheve gezichten op. Tot ik zei dat ik liever gezellig aanwezig ben en deelneem aan de feestvreugde, dan er met een zuur gezicht bij te zitten en me helemaal leeg te voelen lopen, omdat ik het niet meer trek. Dat was voor geen van de partijen leuk. En nu, na vijf jaar, is dat geen issue meer. Ze snappen het niet, maar accepteren het wel en daardoor is elk bezoekje dat ik breng wel leuk. Omdat ik er dan ook zelf achtersta. Idem voor mijn eigen familie.
Ergens zit er een voordeel aan de fase waarin je nu zit. Je mag helemaal zelf gaan bepalen wat jij leuk en lekker vindt en hoe jij je leven wilt indelen. Exit met de labels en met die klote J. Ze zou er een klacht over in haar dossier verdienen. Wie is er nou autistisch? Tsssk.
@Swan Wel slim hoe jij het aanpakt. Ik ga daar eens over nadenken.
Een reactie posten