Prittstift

Harrods mochten we zeker niet overslaan, werd ons verteld. Volgens de één moesten we naar de wc gaan in Harrods, dat zou een belevenis zijn, we zouden er helemaal gepamperd worden. We gingen naar de wc maar niets opvallends vond plaats. Misschien hadden we voor de luxury toilets moeten kiezen.

Volgens de ander moesten we koffie drinken bij Harrods, daar zouden we een likeurtje bij krijgen. Ik geef niets om likeurtjes en we hadden al genoeg koffie op. Maar de verschillende afdelingen met levensmiddelen waren wel mooi om te zien, dat moet gezegd worden. Al weet ik niet zeker of je daar ook de koffie-met-likeur kunt beleven, wie weet is dat wel weer heel ergens anders in het immense warenhuis.

Mijn tante J. beweerde ooit dat je voor ondergoed naar Harrods moet. Ik vond het tamelijk schokkend, toen, dat mijn tante J. over zoiets intiems als ondergoed sprak. Het leek me voor iedereen beter als ze, zoals gebruikelijk, het gesprek zou beperken tot literatuur en cultuur.

Wij gingen helemaal naar boven met de Egyptian escalator. En met de gewone roltrap weer naar beneden. We bekeken de kerstafdeling, die lang niet zo hysterisch was als ik had verwacht. We liepen Lady Di en Dodi Al Fayed tegen het lijf. In standbeeldversie dan. Er lag bij het beeld een groot boek waarin we iets ter nagedachtenis hadden kunnen schrijven. Dat we dat niet deden was niet omdat we ervoor in de rij moesten staan (ik had wel graag even gegluurd naar wat mensen erin schreven). Wij zochten de afdeling met schrijfwaren, want ik had lijm nodig om bonnetjes en zo te plakken in mijn opschrijfboekje. 

Lijm verkopen ze niet in Harrods. Wel vulpennen van zo'n ₤ 47.000,-.