Oester

Op verschillende plekken in de stad staan ze aantrekkelijk blauwzilver te glanzen: de fietsen die je kunt huren en bij elk willekeurig docking station kunt terugzetten. Hoewel het min of meer begint te wennen dat auto’s en bussen links rijden, ben ik nog steeds geneigd om fietsers na te roepen die verkeerd om langskomen: “Kijk uit! Je gaat tegen het verkeer in!” Dus ik moet zelf maar niet op een fiets gaan zitten. De underground is een veilig alternatief. Dat wil zeggen: als je snapt welk ticket je wil en het dan ook nog eens uit de automaat weet te krijgen. Beide reisgidsjes promoten de Oystercard, een soort OV-chipkaart. Leuk – maar is dat niet een beetje te serieus, zo’n kaart voor een minivakantie? Eén van de gidsjes beweert dat er een carnet van 10 tickets bestaat, maar op het metrostation blijkt daar niets van. Wel ontdekken we de Day Travelcard, een dag onbeperkt reizen voor iets meer dan 5 pond. Ik vertel de automaat dat ik er twee wil, wat lang niet zo smooth gaat als ik wil dat het gaat. Tevergeefs probeer ik ‘m een briefje van 20 pond te voeren. Achter me hoor ik mensen ongeduldig schuifelen en driftig ram ik op cancel. Via de meneer achter het loket gaat het wel goed. Niet goed gaat het aan het eind van de middag als we, moe gelopen en scheel gekeken, met de tube terug naar het hotel willen. Sorry, this station is closed, take a bus. Take a bus? Welke? Volgens het reisgidsje bestaan er nog maar twee dubbeldekkerlijnen. Hoe komen we terug?

Bij deze: er zijn heel veel buslijnen met gezellige rode dubbeldekkers. Het handigste is wel als je er een Oystercard voor hebt. Toch maar gauw kopen, dat ding.