Voorbeeld

Woensdag is een goed voorbeeld. De goeie zin die ik ’s ochtends vroeg had werd op de fiets vermorzeld door mijn regencape: door dat ding kreeg ik het zó warm dat ik oververhit en, erger nog, dampend van het zweet op werk aan kwam. Zeker een uur heb ik voor de ventilator gezeten om op adem te komen en op te drogen. Mijn stemming kwam niet op peil. Pas in de loop van de middag begon het ergens op te lijken. Ik bereidde me voor op het toelichten van een voorstel in de vergadering van het managementteam en naarmate het moment van mijn optreden naderde, begonnen de zenuwen meer en meer door mijn lijf te gieren. Waardoor het adrenalinepeil flink steeg en daarmee mijn humeur. Wat prettig was, want om op een haar na huilend in bij het managementteam aan te schuiven heeft niet mijn voorkeur. Stuiterend van energie kwam ik thuis – heerlijk om me eens niet doodmoe te voelen. ’s Avonds was een ingekorte en aangevulde versie van Over de streep op televisie. Toen ik deze docu voor het eerst zag huilde ik al tranen met tuiten en al was in deze uitzending flink geknipt: de tranen rolden evengoed over mijn wangen en een uur lang was ik de 14- à 15-jarige MarsMania van vroeger. Eenzaam, onzeker, depressief, onzichtbaar, woedend, klein. Daarna zag ik Toren Seoul: meer dan grappig, en terwijl ik opgewekt mijn bed opzocht, voelde ik me tegelijkertijd nog dat pubermeisje. En dat is precies mijn gebruikelijke state of mind. Eenzaam, onzeker, depressief, onzichtbaar, woedend, klein. En opgewekt. Optimistisch. Sociaal. Soms óf het ene, óf het andere pakket. Vaak allebei tegelijk. Lachen en huilen. Vrolijk en somber. Een klein meisje en een zelfstandige volwassene.

Twee MarsMania’s in één hoofd. In één lijf.

Het is niet altijd even ingewikkeld.

Het schrijnt wel altijd.