Sorry

Het eerste huis dat we bekijken staat leeg, en dat is zo te zien al enige tijd het geval. "Ik heb hier niet gewoond hoor", verontschuldigt de man zich die ons ontvangt . Zijn moeder heeft er gewoond. Ze had er een sigarenwinkel tot haar 72e. Toen werd ze overvallen en nu is ze dood. De eigenaar van het tweede huis excuseert zich als hij eerst met andere kijkers naar boven gaat voordat hij naar ons komt. Later zegt hij op een sorry-dat-ik-besta-toon dat hij het door omstandigheden moet verkopen. Zijn armen zitten vol tatoeages. In een ander huis praat de vrouw die er woont de pianola goed omdat die breder is dan een piano, en verontschuldigt ze zich voor haar moeder die boven een dutje ligt te doen. Maar ze kan ook dood zijn, denk ik als ik de moeder zie liggen, stil en bleek en zonder iets te merken van de vreemde ogen die naar haar kijken. Dan is er nog de Niet-Nederlandse man - een Griek, besluit K. - die zich ervoor verontschuldigt dat hij het hele huis heeft opgeknapt behalve de zolder en de tuin. Hij heeft heel koude handen. We treffen in een ander huis een vrouw die zegt dat ze koude voeten heeft, en die zich ervoor verontschuldigt dat ze van het makelaarskantoor is. Waar we ook komen: overal verontschuldigt men zich. 

"Wat was ook al weer jullie vraagprijs?" vraagt K. Het is puur toeval dat de openhuizenroute samenvalt met een al gepland dagje Delft en we hebben ons niet goed voorbereid. "830.000 euro", zegt de bewoonster. Ik durf niet naar K. te kijken terwijl ik aha-nou-weet-ik-het-weer-achtig hum. Deze mevrouw verontschuldigt zich nergens voor. En terecht. Het was onze beurt. Meer dan acht ton. Nog niet in mijn dromen.