Dood

Raar is dat, dat de dood van iemand die je niet kent je toch zo kan schokken. Het is natuurlijk niet zomaar dood. Het is zelfmoord. En het is niet zomaar iemand. Het is Antonie Kamerling. Die knappe vent met die sympathieke kop en met zijn acteertalent en met zijn huwelijk met een eveneens talentvolle, sympathieke dame en met zijn twee kinderen. Die geslaagde man dus. Die is dood. Die heeft zelfmoord gepleegd. Ik lees dat hij hier en daar heeft laten vallen dat hij aan depressies leed. Ik vraag me af wat de mensen dachten als ze dat lazen. Ach, zo'n jonge man, dat komt wel goed. Ach, zo talentvol, waarom zou hij nou somberen. Ach, een modegril, al die BN'ers zijn toch depri. Ach, een paar maanden aan de Prozac en klaar is kees.

Kort nadat ik het nieuws heb gehoord, neem ik lunchpauze. Het is zacht weer, ik strijk neer op een terrasje. Ik vang flarden van gesprekken op. Ik denk te horen dat het over Antonie gaat. Ik denk te merken dat mensen onthutst zijn. Ik denk te voelen dat ze zich plotseling, en heel even maar, realiseren dat het niet niks is, een depressie. Maar als ik mijn oren spits om goed te luisteren blijk ik me te vergissen. Mensen hebben belangrijkere dingen aan hun hoofd. Iedereen heeft weleens een dip en ach, het past wel bij zo'n acteurstype om er zo theatraal een einde aan te maken. Of?

Zichtbaarheid.

Zichtbaarheid.

Zichtbaarheid.

Het onzichtbare lijden moet echt zichtbaar worden.