Het pakketje kan ik ophalen op nr. 33, lees ik op het briefje dat de postbode in de bus heeft gedaan. Een klein meisje doet open.
"Hoi!" zeg ik. "De postbode heeft bij jullie een pakje gebracht. Klopt dat?" Vanaf de bovenverdieping hoor ik de moeder iets roepen.
"Bedoel je het kleine pakje", vraagt het meisje, "of het grote pakje?"
"Oei, dat weet ik niet", zeg ik, terwijl moeder achter het kind opduikt. "Ik weet niet of het een klein pakje is of groot."
"Deze is voor jullie", zegt de moeder en ze overhandigt me het pakketje. "En hij heeft het aangenomen", zegt ze er op verontwaardigde toon achteraan terwijl ze naar haar zoon wijst, die ook naar de deur was gekomen en zich nu snel weer uit de voeten maakt. "Hij mag de deur niet openmaken. Dat mag hij helemaal niet!"
Ze klinkt zo verwijtend dat ik bijna geneigd ben om me ervoor te verontschuldigen dat mijn pakje bij haar is bezorgd.
"Nou, het is gelukkig allemaal goed gegaan", sus ik.
"Hij mag de deur niet openmaken!" moppert mevrouw 33 toch nog een keer. "En zeker geen pakketjes aannemen!"
In navolging van haar zoontje maak ik me snel uit de voeten.
En dan te bedenken dat ik haar nooit eerder sprak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten