Thema

Toen ik twee jaar geleden met dit weblog begon had ik geen idee welke rol het in mijn leven zou gaan spelen. Ik had geen flauw benul dat ik niet leed aan chronische depressiviteit, maar dat ik borderline had. Op dat moment dacht ik dat ik de therapie bij J. binnen een jaar zou kunnen afronden, en niet dat ik me nu nog steeds van uur tot uur door het leven worstel en me wekelijks meld bij de Rockchick & Co. Ik wist niet dat ik nu in de communicatie zou werken en webredacteur zou zijn. Laat staan dat ik ontdekt zou hebben dat ik erover droom om misschien wel als zzp'ertje mijn geld te gaan verdienen.

Toen ik twee jaar geleden de eerste post de wijde wereld instuurde had ik geen idee dat dit weblog in combinatie met die verrekte borderline de ambitie, die ik van kinds af aan al had, zou wakker kussen: schrijven. Laat staan dat ik al wandelend met de coach zou ontdekken wat ik schrijvend op dit weblog, en liever nog met een manifest, een boek of zelfs wel met een documentaire wil bereiken: dat ik met borderline en al gezien wil worden. Niet omdat die gekte nou zo belangrijk is, al beïnvloedt die alles. Maar omdat ik zelf zoveel vrijer beweeg, zoveel makkelijker adem, zoveel vrolijker lach als ik niets hoef te verbergen. Als ik niet onzichtbaar ben. En dat dit niet alleen voor mij geldt, maar voor weet ik hoeveel collega's van mij, van jou, van iedereen.

Vandaar dat ik vrijdag, na het gesprek met de coach, twitterde: "Ondertussen bedenk ik dat (on)zichtbaarheid het thema van mijn leven is". Ook de Rockchick & Co viel het op. "Zichtbaarheid, onzichtbaarheid, daar gaat het om hè", stelden ze vast.

Precies. Daar gaat het om.