Latte

Als ik me in de trein heb geïnstalleerd met m’n caffè latte en mijn spullen, moet ik denken aan die keer dat ik naar Zweden zou gaan met de trein. Dat had ik al een keer eerder gedaan, een treinreis naar Zweden – toen was ik 17 en nam ik behalve een onhandige en praktisch antieke koffer het vage plan mee om geen gebruik te maken van mijn retourticket. Het verblijf bij penvriendin G. viel echter wat tegen: het was niet de warme familie die me met open armen ontving en me direct opnam in het gezinsleven, zoals ik had gehoopt. In plaats daarvan voerden ze me als ontbijt een dunne, lauwe pap en werd me ’s avonds een wel heel visserige vissoep voorgezet. Het hoge noorden van Zweden kon dan de ideale plek zijn om te verdwijnen, het was bij nader inzien voor een 17-jarig naïef meisje zoals ik niet de gedroomde plek om een nieuw leven te beginnen.

Als 21-jarige reisde ik opnieuw naar Zweden af. Deze keer niet met een wegloopoptie op zak: ik had net K. leren kennen. Waarschijnlijk was ik er daardoor niet helemaal bij met mijn hoofd toen ik in de trein stapte. Het was een internationale trein, dat wel. Maar met een andere eindbestemming dan Zweden, zo ontdekte ik toen er enige consternatie ontstond in de coupé waarin ik zat. Was er sprake van een dubbele boeking? Zat ik op de verkeerde plek? Vergiste die andere passagier zich? En terwijl de trein al bijna Nederland verliet, kwam ik erachter dat het einddoel ervan Zwitserland was.