Rustig

Laat ik voorop stellen dat ik hier lekker woon, echt. En K. ook. Wij allebei. En laat ik Hond niet vergeten, die vindt het hier heerlijk, die zou liefst dag en nacht in de tuin rondhangen. Spijt van de verhuizing naar dit dorp heb ik beslist niet. In ons vorige huis en vooral in onze vorige buurt hadden we het iets meer dan drie jaar geleden bovendien wel gezien. Steeds weer die buurman H. die zichzelf erg grappig vond als hij bonzend op de ramen langsliep en nooit zijn flauwe commentaar voor zich kon houden als je hem op straat tegenkwam. Buurvrouw T. die tientallen keren per dag, ik overdrijf niet, ons huis passeerde om een pizzadoos, een lege fles wasmiddel, twee kaaskorsten of een nog best goed boeket bloemen in de afvalcontainer te gooien. De vele opgevoerde scootertjes die zonder ophouden langs jengelden. De voortuin ter grootte van een postzegel die je alleen via het raam, of door over straat om te lopen, kon bereiken en waar je dan toch weinig plezier van had. Vanwege die buurman H. en buurvrouw T. en de scootertjes, bijvoorbeeld. Maar ook omdat het postzegeltje pal op het zuiden lag en je er dus wegbrandde. Het plaatsje bij de keuken zou dan soelaas kunnen bieden. Ware het niet dat de putlucht die daar doorgaans hing nauwelijks te negeren was. En je er bovendien je benen eigenlijk niet kon strekken.

Dus ja, hier is het heerlijk. Groen. Ruim. Rustig.

Heel rustig.

Té rustig.

We missen de reuring die bij een stad hoort.

Funda en ik hebben elkaar weer helemaal gevonden. Zoekopdracht: Delft.