Invaliderend

"Ik ben uitgeput", zei ik gisteravond tegen 23.00 uur tegen K. en ik rolde mijn bed in.

Hoe laat het was, hoe lang ik al geslapen had of hoe lang ik nog kon blijven pitten boeide me absoluut niet toen ik wakker werd en de inhoud van mijn maag in de wc uitkotste. Uitgeput? Een understatement. Dit krijg je dus als je steeds maar door gaat – weet ik dat ook weer.

Het begon vorige week al tot me door te dringen dat ik na een dag werken eigenlijk te moe ben om nog te mailen, te bloggen, te twitteren, te wat-dan-ook. En toch alles maar blijven doen: het is moeilijk om toe te geven dat een ziekte in je kop echt invaliderend is. Het is ook lastig om te erkennen dat anderhalf uur groepstherapie even zwaar is, zo niet zwaarder, als een dag werken. En dat een wandeling met de coach weliswaar enorm inspirerend is waardoor er talloze ideeën in mijn hoofd bruisen, wat een heerlijk energiek gevoel geeft, maar dat het inclusief de heen- en terugreis ook telt als werkdag. Een werkdag à la MarsMania, wat betekent dat ik na één dag werken in feite één dag herstel nodig heb. Wat dus niet hetzelfde is als thuiskomen na zo'n coachwandeling, enthousiast mijn verhaal doen, Hond uitlaten, op de fiets springen om in de stad uit eten te gaan en vervolgens nog een uur rond te dolen op de kermis-in-opbouw.

Dus daar zit ik dan nu toch: op de bank, in een huiskloffie, soort van niks te doen. En me daarover schuldig te voelen. Een slappeling.

Ja, het is echt moeilijk om toe te geven dat een ziekte in je kop invaliderend is.

Zeg me asjeblieft dat jullie hiervan ook allemaal last hebben.