Cavia

Met een harde, lange gil schiet de cavia uit mijn handen. Ik heb haar nog maar nauwelijks met haar lijfje in de emmer water ondergedompeld.

“Je moet warm water pakken”, had mijn moeder gezegd. “En je moet keukenhandschoenen aan, want die shampoo is giftig.”

De cavia rent weg, over het gras, onder de planten. Ik duik erachteraan, grijp haar beet, duw haar weer in de emmer. Mijn hoofd houd ik afgewend omdat ik bang ben dat er water in mijn gezicht spettert, in mijn mond komt. Giftig is een woord dat alarmbellen laat rinkelen. Opnieuw die harde gil. Opnieuw schiet de cavia als een nat stuk zeep uit mijn handen.

Het was een warme dag. Als ik me zo lang mogelijk maakte kon ik net bij de knop van de warme kraan. Toen de emmer vol was had ik hem moeizaam naar buiten getild. Ik had niet kunnen voorkomen dat er water over de rand geklotst was. De keukenhandschoenen waren veel te groot. Het was een vreemde gewaarwording om mijn armen tot aan de ellebogen in het water te steken en er niets van te merken. Alsof ze ophielden waar het water begon.

De cavia moet echt in bad. Haar achterlijf zit vol korsten en kale plekken. De dierenarts heeft de shampoo voorgeschreven. Mijn moeder heeft gezegd dat ik de cavia moet wassen.

Mijn moeder is weggegaan.

Op mijn knieën kruip ik onder de struik waaronder de cavia verdwenen is. Als ik mijn handen naar haar uitstrek zie ik bloed. Bloed op de keukenhandschoenen. Bloed aan de achterpootjes van de cavia. Haar pootjes zijn dik en opgezwollen. Op meerdere plekken is de huid opengesprongen.

De cavia heeft haar brandwonden niet overleefd.