Het is het mooiste boek dat ik ooit heb gelezen. Toen ik vrijdagavond de laatste pagina las, huilde ik. Ik huilde trouwens al tien pagina's, toen. Tussendoor moest ik enkele keren diep zuchten en pfoe zeggen. Pfoe. Pfoe.
Daarna vertelde ik mezelf dat dit vast niet altijd het lot is van onzichtbaren die zichtbaar worden.
Nu ben ik begonnen aan een ander boek. In de hoop dat het me minder raakt.
In de angst dat het me minder raakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten