Zee

Op welk strand je ook zit: altijd zwemt er aan het einde van de dag wel één of andere Griek voorbij die de indruk wekt bezig te zijn met een rondje eiland. Of je ziet een groepje oude-van-dagen in een kringetje in de golven dobberen. Soms hangen ze daar nog als het al donker is. Kleine kinderen lijken geen watervrees te kennen en met of zonder hun ouders spelen ze onbekommerd in zee. Zo behendig met water ben ik niet. Volgens mij is er pure omkoperij aan te pas gekomen om mij van een zwemdiploma te voorzien. De bitchy zwemjuf had er geen enkel vertrouwen in dat het met mij nog wat zou worden nadat ze had vastgesteld: “Dat kind heeft een lam been.” Inderdaad heeft mijn linkerbeen een heel eigen willetje, wat zich alleen openbaart als ik zwem. Totdat ik de zeeën leerde kennen die Griekenland omgeven, in dit geval de Libische zee, had ik weinig op met water. Had ik eigenlijk wel een bikini? Tegenwoordig heb ik er twee: mocht na het ochtendzwemmetje de één nog niet droog zijn, dan hebben we voor ’s middags nummer 2 nog. Ik ga nog net niet de dagelijkse Griekse langeafstandszwemmer achterna, maar K. klaagt al wel dat ze me niet kan bijhouden – ik, met mijn armzalige schoolslag!

En dat dobberen in de golven – ik kan er nauwelijks genoeg van krijgen. Zei ik al dat de zee ook hét medicijn is tegen moodswings? Ik kan niet duiken, maar toch: ik duik er snel weer even in.