Wind

De wind rukt aan de rolluiken, aan de horren, aan het huis, aan de palmbomen erom heen en aan mijn herinneringen aan de zomervakantie van vorig jaar. Op de dag dat we de veerboot namen naar het idyllische Mama Mia-eiland trok de lucht dicht en begon het te stormen. De boot moest uitwijken naar een andere haven en toen we de echte haven later zagen, begrepen we wel waarom. Grote golven sloegen over de pier en over de kade en met moeite kon je op de been blijven. We betrokken er een mooi huis bovenop een berg met uitzicht op een baai ver onder ons. De wind gierde om het huis. De enkele beglazing rammelde in de sponningen. Bovendien regende het en dat deed het tijdens het grootste gedeelte van ons verblijf daar. Zodanig dat het eenzame huis op de berg aan alle kanten begon te lekken. ’s Avonds laat dreigden stopcontacten en andere elektrische punten nat te worden en een mannetje kwam spoorslags langs om de boel te inspecteren en de stoppen eruit te halen. We moesten ons maar met een kaars en de zaklamp redden. De volgende dag regende het nog en bleek het zandpad dat naar ons stulpje leidde min of meer in een modderpoel veranderd te zijn. De auto omhoog rijden, richting bewoonde wereld, ging nog net – en we wilden blijven in die bewoonde wereld, niet terug naar het huis met de rammelende ramen, lekkages, kaarsen en zaklamp.

Zo erg is het hier niet. De storm is harder maar de lucht is helder als altijd. ’s Avonds laat kun je duizenden sterren tellen. Het appartement heeft dubbelglas in stevige aluminium kozijnen. We zitten in een soort vakantiedorp – het tegenovergestelde van ons verblijf op de berg van vorig jaar (ik geef de voorkeur aan iets er tussenin, by the way). We zijn veilig. De was waait zó droog. Maar een herrie is het wel.