“Ja, het is weer bewoond hè”, zegt de man op het balkon naast dat van ons. We moeten er even aan wennen dat alle bewoners van het appartementencomplex Nederlands spreken. Steeds waren we omgeven door Russen, Fransen, een tamelijk wonderlijk Duits sprekend volkje waarvan we ons afvragen of het Zwitsers zijn of Oostenrijkers, Engelsen en in Mirtós ontmoetten we zelfs een stelletje waarvan hij Peruaans was en zij Colombiaans en dat in Spanje woonde. En door Grieken natuurlijk.
“Bent u hier al eens geweest?” gaat de buurman monter verder. We hebben er eigenlijk ook helemaal geen zin in, een beetje sociaal te gaan zitten doen met landgenoten. De buurman praat ons bij over het weer in Nederland. Toch is het lekker dat we na een week toeren door het soms te toeristische maar over het algemeen prachtige ruige bergachtige Kreta, ons appartement voor de komende week bereikt hebben. Zo’n rondrit is geweldig, maar vermoeiend. Onze nieuwe vriend op het andere balkon moest vanochtend in alle vroegte zijn bed uit, vertelt hij. Dat viel hem zwaar. Het lijkt ineens ook gewoon gezeur uit een verwend luxe leven. De meeste mensen die hier in de bergdorpen wonen hebben weinig. En lijken tevreden met niks. Neem bijvoorbeeld die kerel die wild begon te gebaren toen ik een foto maakte van een paard en een ezel in een laadbak. Hij riep iets over fotograferen en daarna riep hij een ander: “Kostas! Kostas!” Bijna zat ik alweer in de auto toen ik zag hoe de man en Kostas zich trots lachend voor de auto hadden opgesteld. Ze gebaarden naar me dat ze op de foto wilden. Daarna liepen ze intens tevreden terug naar het kafeneion waar ze aan hun frappe hadden zitten lurken.
Ik weet wel dat ik straks, terug in Nederland, ook gewoon weer aan het alledaagse gezeur meedoe. Ook daarom is het goed om er even uit te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten