Yahtzee

“Hoi!” zeiden we vrolijk tegen onze onderburen in het appartementencomplex toen we weggingen om een stukje hard te lopen.

“Hoi!” zwaaiden we naar hen toen we drie kwartier later terugkwamen.

“Hoi!” riepen we nogmaals toen we binnen vijf minuten weer naar beneden renden om een duik in zee te nemen.

“Hoi!” groetten we toen we met druipende haren en onder de indruk van de hoge, krachtige golven die K. op het strand wierpen en waardoor ik sterretjes zag, opnieuw langsliepen.

“Hoi!” wuifden we nog maar eens toen we binnen een kwartier weer hun terrasje passeerden, deze keer om in het dorp uit eten te gaan.

Al die tijd hadden de onderburen geen weet van de gigantische zwarte wolken die boven de bergen hingen en dreigende schaduwen wierpen over de olijfboomgaarden. Van de heldere regenboog die achter het complex te zien was, waardoor ik niet anders kon dan met camera naar het dakterras te stormen om foto’s te maken. Van de manshoge golven in de zee die je deden schreeuwen van geluk en angst tegelijk als je erdoor gegrepen werd, omhoog getild en neergesmeten. Van de prachtige rode zonsondergang boven zee die samen met een heerlijke maaltijd voor één van de mooiste Griekse avonden ooit zorgde.

Al die tijd keken de onderburen met grote ogen naar onze bedrijvigheid terwijl ze een potje yahtzee speelden.