Cc'tje

194 mailtjes hebben zich tijdens mijn afwezigheid van iets meer dan twee weken in mijn inbox verzameld. Een groot gedeelte bestaat uit nieuwsbrieven en circulaires die ik ongezien weggooi. De andere berichten open ik behoedzaam, beducht voor vervelende klussen. Het valt mee. Op één mailtje na, dat gaat over een stuk dat ik heb geschreven. Of liever gezegd: daar gaat die mail nou juist helemaal níet over terwijl hij er wel over zou moeten gaan. Aan het stuk heb ik maanden gewerkt, eindeloos over overlegd, steeds weer bijgeschaafd op verzoek van deze en gene, om het vlak voor mijn vakantie te kunnen inleveren. Precies nul collega's hebben er op gereageerd. In plaats daarvan heeft een collega, één van de collega's met wie ik een aantal keren heb overlegd, over hetzelfde onderwerp een geheel nieuw verhaal geschreven en daar zit ik nu verbijsterd naar te staren. De bijbehorende mail is niet eens rechtstreeks aan mij gericht – als een oja-dat-jij-het-ook-even-weet-cc'tje bungelt mijn naam er maar zo'n beetje bij. Adem in. Ik stuur niet impulsief een beledigde mail. Adem uit. Maar wel een SOS naar K.: "Help, wat moet ik doen?" Adem in. Tegen lunchtijd, als ik ondertussen meerdere keren enthousiast mijn vakantieverhaal heb verteld, ben bijgepraat door mijn kamergenoot en wat klusjes heb gedaan, realiseer ik me dat ik de hele ochtend nog niet naar de wc ben geweest. Adem uit. "Als je iets loslaat, moet je iets anders gaan vasthouden", zei K. laatst. Maar dit is waarschijnlijk niet wat ze bedoelde. Adem in. Pas laat in de middag lukt het me om, zonder waas voor mijn ogen te krijgen, een zakelijke reactie te geven. Adem uit. Welkom terug op werk.