Boodschappen

Mijn moeder is voortdurend aan het vissen naar hoe het gaat in de groep van de Rockchick & Co en ik heb geen zin om daarover iets los te laten.
"Zie je er tegenop dat je er weer naar toe moet?" vroeg ze gisteren toen ik haar aan de telefoon had. Sowieso hang ik al in de gordijnen bij het horen van het woord 'moeten'. Dus haal ik diep adem als het m-woord valt en probeer ik niet direct te krijsen dat ik niets móet en dat ik zelf wil. In plaats daarvan zeg ik bedaard dat ik er nog helemaal niet bij heb stilgestaan dat ik, nu de vakantie is afgelopen, inderdaad weer op maandag naar groepstherapie ga. Tot mijn eigen verrassing sta ik daar ook werkelijk oordeelsvrij tegenover, zoals dat in dialectische gedragstherapietermen heet. Voor zover zich trouwens een gedachte aan de groepstherapie voordoet, en als dat het geval is schiet die zó hupsakee mijn hoofd weer uit. De Tefalgeest noemden ze dat in het gekkenhuis, naar de Tefalpan. Ik kom er niet eens aan toe om wat dan ook erbij te voelen.

Oeps, denk ik dan ineens, zit ik mezelf hier te belazeren? Ben ik de boel aan het verdringen? Gauw test ik mezelf door me eraan te herinneren dat er tijdens mijn vakantie een nieuw groepslid gestart is. Ik weet nog hoe ik schrok toen de Rockchick & Co haar komst aankondigden. Een zevende deelnemer? Nog minder tijd voor iedereen en nog meer mensen om mee te concurreren in de strijd voor aandacht. Maar nee, hoewel de test mijn hart kortstondig een beetje nerveuzerig laat roffelen, brengt het me niet van mijn à propos.

Het enige dat me op dit moment werkelijk bezighoudt is wanneer ik boodschappen zal gaan doen.