Alfabet

"Hij heeft dezelfde tics als ik", vertelt de vrouw die bij de kapper naast me zit over haar nieuwe vriend. Ze zijn vijf weken samen, weet ik dan al, hij is 51, wat me een stuk jonger lijkt dan zij is, hij is economisch redacteur bij het ANP en gaat deze week op het ministerie van Economische Zaken iemand interviewen wiens naam ze achter haar hand fluistert, hij praat met haar over astrologie, hij kwam vorige week aanzetten met twee tickets voor een vakantie naar Bonaire in februari en "hij speelt natuurlijk golf".

Ik spits mijn oren om alles over de gemeenschappelijke tics op te vangen. "Hij zet zijn boeken ook op alfabet."

Sinds wanneer is je boeken op alfabet zetten een tic? vraag ik me af. Altijd gedacht dat dat heel normaal is. Dat ik mijn boeken op kleur zet, dát is, voor zover ik dat van anderen te horen krijg, pas raar.

"Hij zei: 'Het lukt me allemaal niet'", schrijft Hanna Bervoets over een vriend met wie het niet goed gaat in haar column in het Volkskrant Magazine van 25 september. "Daarom maakt hij rijtjes, lijstjes en stapeltjes. (…) Anders krijgt hij buikpijn. Die ochtend had mijn vriend zijn boeken nog op alfabet gezet."

Het is duidelijk dat ik in normalere en betere doen ben dan een aantal weken terug. Het is fijn dat het niet slecht gaat. Maar niet zo fijn als het lijkt. Omdat ik bang ben om sneller te gaan dan ik kan – en ik heb de pest aan altijd weer die angst. Zoals de vrienden van Hanna Bervoets: "(…) ze haten zichzelf om hun eigen angst. Omdat ze denken dat angst raar is. En geloven dat geluk normaal is. (…) het is juist andersom. Bang zijn we allemaal. En geluk, nou ja."

Dus. Nou ja dan maar.