Koorddansen

Morgen hoef ik pas weer te werken. Drie dagen maar, en dan heb ik er weer vier vrij. Toch dacht ik gisteravond: ik trek het niet, ik meld me ziek. Het punt is: ik weet niet bij wie. Nee. Dat is het punt niet. Het punt is dat ik wel weet bij wie ik me moet ziek melden, en dat is niet mijn eigen leidinggevende, want die is op vakantie. En dus durf ik het niet, opbellen om me ziek te melden. Trouwens, ook als mijn leidinggevende er wel was zou ik het niet durven. Het idee om zomaar mezelf bloot te geven. Nee hoor.

Ik ben ook boos. Boos dat ik mezelf toch weer niet afdoende heb weten te beschermen tegen alle druk en drukte van buitenaf. Dat ik daardoor nu toch weer uit balans ben geraakt. Waardoor ik niet meer als vanzelf door de dagen heen glijd. Druk en drukte trouwens die alleen ík zo ervaar. En zelfs dat niet, als ik al mijn activiteiten van de afgelopen week koel en zakelijk op een rijtje zet. Welke activiteiten? Bedoel ik werk, die twaalf mailtjes die ik 's avonds verstuurde, een dagje de stad in en een kinderverjaardag? Big deal.

Ik haat die stomme rotziekte die maakt dat ik moe word van niks. Die maakt dat vermoeidheid me direct mentaal onderuit haalt. Het blijft koorddansen, mijn leven.

En omdat zo'n gedeprimeerde stemming er nog altijd toe leidt dat ik mijn kaken stijf op elkaar klem, viel het lang niet mee om vanochtend bij de Rockchick & Co mijn mond open te doen.

Gelukkig lukte het wel.

Gelukkig luchtte het op.