Wonderdag

"Je zit op de stoel van de groenteverkoper", is het eerste wat de coach zegt als we met elkaar kennisgemaakt hebben. Ik had eerst een poosje met mijn gezicht naar de zon gezeten op één van de stenen voor het theehuis. Maar toen het wandelgezelschap van de oudere heer tegen wie ik vriendelijk had geglimlacht was gearriveerd, pikte ik gauw zijn plekje in de schommelstoel in. Minder zonnig, maar ook minder hard dan een steen.

Vorige week had ik plotseling last gekregen van een vreemd schuldgevoel over het inschakelen van de coach. Alsof ik verraad pleegde aan het plakbandkantoortje. Zo slecht had ik het daar toch zeker ook weer niet? Gelukkig was dat even snel als het was opgekomen ook weer weggeëbd.

"De groenteverkoper komt hier elke middag en dit is zijn plekje", vertelt de coach terwijl ik mijn rugzak over mijn schouders slinger en dan gaan we op pad.

Een uur lopen, een kop jasmijnthee en een stuk appeltaart later lijkt het licht helderder dan het al was. De lucht ruimer. De wereld groter. En mijn dromen niet meer vaag maar concreet verwoord en de eerste stappen om ze te realiseren staan in een opschrijfboekje met daaromheen een bandje waarop staat: Doe wat je niet laten kan!

Ik denk dat mijn eerste echte wonderdag helemaal niet zo ver weg is.