Mijn hoofd doet het niet. Nu is dat tamelijk gebruikelijk, daags na een bijeenkomst van de Rockchick & Co. Maar deze keer is het anders. Deze keer staat het daar los van. Nouja, misschien niet helemaal. De watten die in mijn hoofd zitten, die hebben echter niets met de Rockchick & Co te maken. Het kleine zusje van tante Migraine die met stoere Dr. Martensschoenen boven mijn rechteroog tegen mijn schedel aanschopt: ook niet Rockchick-related. De onzichtbare maar des te meer voelbare wasknijper die iemand op mijn neusbrug heeft geplaatst: dat heeft noch de Rockchick, noch Co gedaan. Vanochtend op werk zag ik de schoonmaakster met een ontstopper lopen en ik heb de indruk dat ze er, zonder dat ik het heb gemerkt, op elk oor één geplaatst heeft. Maar als ik in de spiegel kijk, zie ik niets uit mijn oren steken dat erop lijkt. Als ik praat, vind ik dat het klinkt als het trompetteren van een olifant – een heel klein olifantje dat nog maar heel zachtjes kan trompetteren, dat wel. Daar komt bij dat ik om de zoveel tijd spontaan warme wangen krijg en dat ik steeds trek heb, niet alleen in lekkere dingen maar vooral in een grote dosis paracetamol. En denken is uitgesloten. Komt niets van in vandaag.
's Middags vraagt mijn collega: "Ben jij verkouden ofzo?"
Aha. Dus dat is 't.
Gewoon verkouden. Ofzo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten