Het is zo'n clichébeeld: de doos met tissues bij de therapeut op tafel. In de groepsruimte van de Rockchick & Co staat zo'n doos. Bij J. stond een doos. Ggz-G. had er één. Ik weiger ze te gebruiken, die tissues. Liever veeg ik mijn tranen met mijn mouw weg. En als het dan toch niet anders kan: een papieren doekje pakken kan ik alleen met een heel boze beweging. Vraag me niet waarom. Zo is het nu eenmaal.
Vandaag had ik noch de tissues, noch mijn mouw nodig. Ik weet niet wat ik moeilijker vond: om te vertellen wat ik te vertellen had, of om niet te huilen. Achteraf drong tot me door dat ik de symptomen had besproken. Niet het probleem zelf. Dat ik dat in de gaten heb: ook dat is een stap voorwaarts.
In de fietsenstalling zat een konijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten