Stil

Inderdaad blijkt de buurvrouw van hiertegenover verhuisd te zijn. Ze bevestigt het als ik haar in de supermarkt tegen het lijf loop. Ze woont nu in een huurflat naast de begraafplaats waar haar dochter ligt. Haar flatje in onze straat is nog niet verkocht. 
"Ik had gehoopt dat ik wat aan de verkoop zou overhouden", zegt ze. "Dan had ik mijn kleinzoon ook wat gegeven. Maar nu kan ik het misschien nog maar 3 maanden uitzingen."
"Ik heb er 20 jaar gewoond", zegt ze. "Maar ik was het zo zat. Die nieuwe vrouw, met dat hondje, die houdt alles de hele dag in de gaten. Vreselijk."
Haar flat staat sinds Goede Vrijdag te koop, vertelt ze. "En een dag later staat dat mens met die rollator voor de deur. Of het al verkocht is. Nee, natuurlijk niet, zeg ik. En als het niet lukt om het te verkopen, zeg ik, nou, dan zet ik er toch een stel Polen in!”
"Lag nog geen week later een brief van de Vereniging van Eigenaren in de bus", zegt ze. "Dat ik het niet zomaar mag verhuren."
"Nou, ik ga verder hoor", zegt ze. "Ik ging net een bakkie doen." Ze duwt haar winkelwagen in de richting van de koffiecorner. Halverwege draait ze zich nog even om.
"Zo jammer dat we niet vaker even hebben kunnen praten", zegt ze. "Hoe heet je vriendin ook al weer? Doe haar de groeten, wil je?"
Ik had het me nog niet gerealiseerd: zonder de buurvrouw van hiertegenover is het stil in de straat.