Multitasken

“Je moet wel uitkijken dat je niet net als je collega’s wordt”, zegt K. als ze mijn klaagzang heeft aangehoord. “Dat je niet net als zij steeds gaat ja maren.”

Verbijsterd kijk ik haar aan.

“Ja maar…”, murmel ik zachtjes, terwijl ik me realiseer dat K. gelijk heeft.

“Misschien heb ik wel meer last van mezelf dan van mijn collega’s", zeg ik dan. Helder momentje. Natuurlijk is een aantal van mijn collega’s een stelletje lastpakken dat zo flexibel is als beton. Ik loop er telkens keihard tegenaan. Maar waar ik nog veel harder tegenaan loop, dat ben ik zelf. Ik met mijn eigen gevoeligheden. Ik met mijn eigen grenzen. Met mijn eigen angsten. Op alle fronten moet ik keihard voor mijn eigen plek strijden. Niet omdat er voor mij geen plek zou zijn. Maar omdat ik mezelf die plek niet gun. Omdat ik die plek niet inneem. Voortdurend vecht ik tegen dat gevoel, die angst, dat ik onzichtbaar ben. Steeds heb ik weer dat idee dat ik wat ik doe nutteloos ben is. Zo moe ben ik van altijd maar mijn hoofd boven water houden – van het niet op tijd hulp vragen, van het maar in m'n eentje doormodderen, van het me niet laten kennen. Want wat als ik toegeef dat iets me niet lukt? Zie je wel, zal iedereen roepen, zie je wel, jij kunt het ook helemaal niet, jij bent helemaal niet geschikt, jij wilt meer dan je kunt. Zó bang ben ik voor afwijzing. En wat is dan makkelijker om te jammeren over anderen. Vermijding, noemen de deskundigen dat. Ben ik goed in. 

Borderline hebben: 't is emotioneel multitasken (met dank aan en vrij naar @hanszalig).