Buurvrouw

Ik groet de buurvrouw als die in haar auto wil stappen. Lekker in de zon zit ik op m'n bankje. Bijna ben ik haar alweer vergeten als ze ineens het tuinpad opstiefelt. "Ken jij die vrouw op die scooter", vraagt ze. Ik heb geen idee. "Ja, je kent 'r vast wel, ze kwam vaak bij mij." Ik haal mijn schouders op, ik zou het echt niet weten. "Nou, dat is mijn dochter, en nou is ze dood." Zo! Het hoge woord kan er maar uit zijn. Ik ben verbouwereerd. Buurvrouw ratelt door. "45 Jaar. Ja, ze was al een poosje ziek hoor, maar net weer aan het opkrabbelen, maar ja nu is ze toch dood." Het klinkt alsof ze het over haar hondje heeft. Ik probeer één of andere vage condoleance te mompelen. Voor buurvrouw maakt het kennelijk niet uit. Ze is haar verhaal weer even kwijt. Ze draait zich om, ze zegt: "Nou ja, het is dus even niet zo leuk nu." En weg is ze in d'r gedeukte autootje.