Groots

De schilder die bij mijn ouders de buitenboel kwam verven, bleek bij Grote Broer in de klas gezeten te hebben. Daarna had hij aan de universiteit gestudeerd en toen was hij een schildersbedrijf begonnen.

"Ongelooflijk", raasde mijn vader, "dat zo'n jongen dan schilder wordt! Zo'n jongen kan toch veel meer!"
"Misschien wil hij dit gewoon?" opperde ik.

Dat kon er bij mijn vader niet in. Hij bleef foeteren terwijl de schilder met zichtbaar plezier en vakmanschap het huis onder handen nam.

Dat je je beroep kunt maken van dat wat je leuk vindt, of dat je je talent verder kunt ontwikkelen en daarmee je geld gaat verdienen: dat is een gedachte die zich niet thuis voelt in het hoofd van mijn vader. Ik kan mij dan ook niet herinneren dat mij ooit is gevraagd wat ik wilde worden. Ik zou een universitaire opleiding gaan doen en daarna zou ik gaan werken in een functie met maatschappelijk aanzien. Aldus geschiedde niet, maar bewuste keuzes in mijn loopbaan heb ik evengoed nooit gemaakt. Tot gisteren, terwijl ik met de coach door de natuur op landgoed Rhijnauwen liep en uitsprak wat ik werkelijk wil. En het vervolgens realistisch en tastbaar werd.

"Ik denk dat dit de fijnste dag van dit jaar was", zei ik gisteravond laat tegen K.

"Hm", murmelde K. "Ik sliep al."

Zo snel sliep ik niet. Omdat ik ook nog dacht: misschien was dit wel de fijnste dag in jaren. Of misschien wel van heel mijn werkzame leven. Of misschien wel van mijn hele leven, op het gebied van school en werk dan.

Wel een grote gedachte, dacht ik, onder de indruk ervan. Ik voelde ook een groot gevoel.

Een groots gevoel.