Thuis ging het nog. Weliswaar stond ik tegelijk met tante Migraine op, maar die ging haar eigen gang en was goed te verdragen. En ja, de avond ervoor was ik gaan slapen met een enorme behoefte om hard en lang te gillen. Het resultaat van een aflevering In Therapie kijken en niet Sophie op de bank te zien zitten en te horen praten, maar mezelf. Desondanks gooide ik met een nonchalance waarmee ik mezelf verbaasde mijn koffertje vol en volgens planning startte ik om 9.30 uur de auto.
“Bij Rotterdam werd je heel stil”, zegt K. achteraf. “Maar toen je in de Botlektunnel op die slingerende auto ging schelden dacht ik dat het wel weer ging.” Bij het benzinestation moest ik toch het stuur overgeven. De rest van de tijd bracht ik stil huilend door terwijl ik de pijn en de depressiviteit uit mijn hoofd probeerde te duwen.
Anderhalf uur slapen later was ik terug in gewone doen.
En in Doosje 1 op Frankrijk-Noord kan ik me nauwelijks nog voorstellen hoe diep de put vanochtend was.
2 opmerkingen:
hoe bevalt doosje 1?
(wij gaan over paar weken naar daar)
ps; waarom nou ook woordverificatie?
@lara Doosje 1 is perfect. Volgens K. is het zelfs de beste keus (die heeft stiekem bij 2 en 3 naar binnen gegluurd).
Die woordverificatie is even tijdelijk dingetje hoop ik: zat 1 of andere idioot alsmaar ellenlange reacties met alleen maar vage url's te plaatsen, die moet ik even kwijt. Vandaar.
Een reactie posten