Op het strand zitten de Zeeuwse gezinnen kotje aan kotje. Ze lezen het Reformatorisch Dagblad of staren wat over zee, knabbelend op een bolus. Wij strijken neer naast een jong stel met twee kinderen. Moeder en kinderen in badkleding, vader geheel gekleed op een stoel onder de parasol.
“Niet binnen de lijn!” bitst moeder tegen haar zoon.
“Waar denk jij dat je mee bezig bent?” horen we haar even later tegen haar dochtertje snauwen. “Niet binnen de lijn!”
“Je staat te dichtbij”, corrigeert ze vervolgens haar zoon. “Buiten de lijn blijven!”
Door alle overtredingen is de lijn vervaagd. De kinderen moeten hem opnieuw trekken.
“Dat is te dichtbij!” Moeder houdt het nauwlettend in de gaten vanaf haar strandmatje. Met haar grote teen wijst ze aan waar de lijn moet komen. “Daar”, zegt ze, “daar moet hij tenminste anderhalve meter bovenwinds zijn.”
Aan de overkant ligt Knokke. Grote zeeschepen varen dicht op de kust voorbij. Een rode helikopter raast over onze hoofden. De zon is fel, de wolken groot, het zeewater lekker.
Terug in Doosje 1 breekt hevig onweer los.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten