Regelmatig

Regelmatig vraag ik me af hoe ik ooit alles wat me bezighoudt, alle littekens die nog schrijnen en alle niet geheelde wonden in de sessies bij de Rockchick & Co voor het voetlicht kan brengen. Net zo regelmatig vermoed ik dat het met geduld en met stom toeval te maken heeft. Geduld heb ik weinig. Wat mezelf betreft dan. Nu ik in de groep eenmaal het deksel heb opgelicht kots ik het liefst de inhoud van de beerput in één keer over ze uit. Omdat dat natuurlijk niet kan, heb ik ook regelmatig de neiging om de handdoek in de ring te gooien. Láát maar, het is me veel te ingewikkeld, ik kap er mee. Elke maandag om 10.00 uur schuif ik toch weer aan. Om te ontdekken dat het toeval regelmatig de helpende hand biedt om aan weer een stukje nog onontgonnen MarsMania aandacht te besteden. Zoals mijn 6 à 8 weken durende verblijf in een ziekenhuis rond mijn eerste verjaardag. Volgens tante M. had ik hersenvliesontsteking. "Hersenvliesontsteking?" zegt mijn moeder desgevraagd. "Dat weet ik niet, hoor. Ik zou niet weten wat je had." Mijn linkerbeen is door de ziekte aan het zwabberen geslagen, wat alleen zichtbaar is als ik zwem. "Je lag in quarantaine", weet mijn vader te vertellen. "Wij mochten niet op bezoek komen. Of misschien maar één keer per week. Maar we zaten natuurlijk met Grote Broer. En je moeder was zwanger van Kleine Broer." Dus bezochten ze me niet.
Mijn hoofd draait regelmatig een minifilmpje over deze episode. Ik lig op de bank te kronkelen van een zeurderige pijn in mijn beentjes. Vervolgens lig ik in een bedje in een grote, hoge kamer.

Heb ik deze film verzonnen? Of kun je echt herinneringen hebben aan jezelf als baby?