Beestjes

Het was natuurlijk ook te mooi om waar te zijn, realiseerde ik me toen ik gisterenmiddag vanuit de dakgoot door twéé paar smekende meeuwenoogjes werd aangestaard. Te mooi om waar te zijn dat het meeuwenleed geleden was na de verdwijning van het eerdere meeuwenjong dat in de goot beland was.

Als ik uit het raam hang om de bijna aan de hitte bezwijkende beestjes water te geven, raak ik in gesprek met buurvrouw J., die vanuit haar tuin mijn verrichtingen volgt. "Laatst lag er één bij ons in de tuin", roept ze naar me. "De dierenambulance wilde 'm alleen ophalen als we hem in een doos deden. Hij had zijn poot gebroken."

Na een onrustige nacht zie ik dat één van de jongen ter hoogte van de dakkapel van de buurman op de hoek voor pampus ligt – ademhalen doet 'ie nauwelijks. De ander staat met wijdopen snavel te hijgen in de buurt van de dakkapel waarop het nest is gebouwd. De bel gaat. Buurman C. staat voor de deur: "Heb je het gezien, dat er een meeuwenjong in de goot zit?" Het eerdere incident is volslagen langs hem heengegaan. "Misschien kan de brandweer iets doen?" vraagt hij zich af. "Jullie moeten er ook je gedachten maar over laten gaan." Ik laat vooral mijn gedachten gaan over wat we moeten doen als er straks twee lijkjes in de goot liggen. Maar de brandweer: dat blijkt een grandioos idee te zijn. Even later neem ik met twee grote mannen in naar vuur en rook ruikende pakken de situatie in ogenschouw. Versterking wordt opgeroepen en acht man sterk tillen de meeuwen uit de goot. De hele straat loopt er voor uit. Daarna drinken we koffie bij één van de buren. "Heeft de brandgang toch een keer zijn nut bewezen", vat buurman F. de gebeurtenis samen.