Rafelrandjes

Toen ik begon met dit weblog, zat ik volop in mijn naaihobby. Mijn zoveelste manie was dat – en naamgever van dit blog. Het oorspronkelijke concept hiervan had van alles met naaien te maken, wat ik me nauwelijks nog kan voorstellen. De naaispullen staan te verstoffen op mijn werkkamer.

Ik wist toen niet hoezeer het bloggen me met mijn eigen rafelranden zou confronteren. Me daarvan vaag bewust zijn is één ding. Ze in woorden gevat op mijn laptopscherm zien staan is vaak even slikken. Ik weet niet of ik zou hebben opengestaan voor groepstherapie bij de Rockchick & Co zonder mijn blog. De beslissing om met een coach op stap te gaan was misschien niet gevallen. En nu ik die twee randjes netjes heb afgespeld, zie ik nog een losse draad: J. Mijn vorige therapeut. Waarvan ik zo abrupt afscheid moest nemen. Die al die tijd dacht dat ik wel wist wat er met mij loos was, wat niet zo was. Ik begreep niets van mij, en was maandenlang volslagen de weg kwijt toen ik in de doorverwijzing naar de ggz las hoe het zat. J. die zich als een moeder over mij ontfermde, ooit, en daarin kennelijk te ver ging. Ik zie nog de ontzette blik van ggz-G. voor me, en later van de Rockchick, toen ik erover vertelde. J. die me tussendoor opzadelde met een volstrekt verkeerd label, om dat later nonchalant weer van tafel te vegen: "Oja, dát, daar ben ik allang weer van af." J. die in twee haastige afrondingsgesprekken grotendeels afbrak wat ik zo voorzichtig had opgebouwd. Die me achterliet met heel veel vragen. En met een dilemma. Want de Rockchick & Co waren haar collega's: naast haar eigen praktijk werkte ze bij de ggz. Mijn groepsgenoten waren misschien haar cliënten.

Deze rafelrand schuurt en schrijnt. Nog altijd. Maar in de groep erover praten kan ik niet.

Muziek, maestro!