Complot

Ooit, bijna in een ander leven, in elk geval in een andere eeuw, werkte ik als thuishulp bij een oude dame. Een demente oude dame, om precies te zijn. Maar lang niet zo dement als een andere mevrouw bij wie ik ook werkte. De koffie die zij zette, bereidde ze door gekookte melk over gemalen koffie te gieten. Zelf dronk ze het gretig op. En ze werd hoogst achterdochtig als ik in haar plaats voor de koffie wilde zorgen.
Toch had de niet zo demente oude dame ook zo haar dingetjes. Zo wist ze zeker dat in de woning boven die van haar een geheimzinnige sekte huisde. Ze kon ze horen als ze hun duivelse dansen uitvoerden. “Stil!” zei ze dan, naar boven wijzend, en samen luisterden we. Ik hoorde de gebruikelijke burengeluiden die je nu eenmaal hoort in een vooroorlogs, gehorig pand. En er was meer niet pluis. Er was ook een complot van kleine, rode autootjes, bijvoorbeeld.
“Kijk!” zei de oude dame dan, naar buiten wijzend, en samen keken we. Inderdaad stonden er een heleboel rode stadsautootjes in de straat geparkeerd. Ik zag ook een aantal grotere gezinswagens in andere kleuren. Een bestelbus. Een enkele glimmende leasebak.
“Die staan daar om je af te leiden”, wist de oude dame. Ik dacht aan deze oude dame en het rode autootjescomplot toen ik een hele rij zwarte auto's zag staan bij de supermarkt. Ik keek om me heen: er zullen vast ook andere auto's zijn. Nee, voornamelijk zwarte toch. Ik keek en keek en langzaam werden de neuzen van de auto's gezichten die me grijnzend omsingelden. Niemand anders leek deze samenzwering van zwarte auto's op te merken. Een koude rilling trok langs mijn ruggengraat.