Terrasje

Op het terras in de zon kletsen N. en ik bij. Een verademing om een collega te spreken die snapt wat je bedoelt als je antwoordt: "Mwah" op de vraag hoe het gaat. Die uit eigen ervaring weet hoe het voelt als je vertelt over de dagelijkse strijd om gewoon te functioneren. Ik sprak met N. over mijn ergernissen op werk, mijn frustraties, de muren waar ik tegenop loop, de onrust die dat geeft, dat ik weg wil, ergens anders werken, ergens waar het beter is.
Aandachtig luistert N.
En zegt: "Je moet je niet zo laten leiden door je eigen rusteloosheid, jij."

Wonderlijk is dat. Dat N. dan gewoon gelijk heeft. Dat ik dat direct accepteer. Oja, rusteloosheid en MarsMania, dat is een stelletje – hoe kon ik het vergeten.

Wonderlijk. En erg fijn.