Stroop

Ik vind het raar. Ik was al nooit de Schone Slaapster, en ik ben het wel gewend om altijd moe te zijn. Dus dat ik vanochtend opnieuw om een uur of 5 wakker werd, met dank aan de meeuw op de dakkapel - ach, het is frustrerend, maar het komt wel weer een keer goed. Of niet. Ik kom de dag meestal wel door.

Maar vandaag ben ik niet vooruit te branden. Ik doe uren en uren over het redigeren van drie stukken, een klusje waarvoor ik altijd wel tijd nodig heb, maar nooit zoveel. Ik zie de woorden en de zinnen wel, maar wat de samenhang daarin is dringt nauwelijks tot mijn duffe knar door. Ik knipper en knijp met mijn ogen om ze helder en gefocust te houden – zonder succes. De enige focus die ik te pakken krijgen, is het tijdstip waarop ik met enig fatsoen mijn bed weer mag opzoeken. Normaal gesproken vliegen de dagen voorbij, maar vandaag is traag als dikke stroop. Ik zei het toch al: ik vind het raar.