Ik wou gewoon een beetje anoniemerig lid zijn van GroenLinks. Niets meer. Niets minder. Alleen maar bij wijze van goede geste. Zoals ik ook Amnesty International steun en de Vogelbescherming (waar een lidmaatschapskaart het vogelpassie heet: ze hebben mijn hart gestolen).
Maar ja.
Dan woon je in een dorp en dan word je opgebeld door de voorzitter van de plaatselijke afdeling van de partij. Mevrouw MarsMania, wilt u naar een aftrapbijeenkomst komen en dan folderen in uw eigen wijk. Dat kost 2 à 3 uurtjes, mevrouw MarsMania.
Ja, daar schrik ik wel een beetje van. Want dat was dus niet de bedoeling, eigenlijk.
Mijn actief politieke tijd ligt namelijk al ver achter me. Dat was toen ik als pak-'m-beet 17-jarige in een oranje tuinbroek, met zwarte eyeliner omrande ogen en getoupeerd haar langs de deuren ging om handtekeningen te verzamelen voor een petitie tegen kruisraketten (nog altijd verwonder ik me erover dat zo weinig mensen de deur voor mijn neus dicht gooiden). Nadat ik twee jaar eerder gedemonstreerd had tegen diezelfde kruisraketten.
Vóór die tijd en sindsdien ben ik van het tamelijk ingetogen soort. Zodanig zelfs, dat zo'n belletje van de plaatselijke partijvoorzitter me bijna doet besluiten om mijn lidmaatschap gauw weer op te zeggen.
Sorry.
Misschien word ik nog weleens kloek & moedig. Later. Als ik groot ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten