D'tjes

De tranen prikken achter mijn ogen als ik naar mijn werk fiets. Deze keer geen depressieve tranen. Of van een slechte nacht. Deze keer zijn het tranen van zó ontzettend geen zin in werk hebben. Van boosheid dat werken moet. Van frustratie dat ik niet kan doen wat ik wil op het moment dat ik daar zin in heb. Met een kop als een donderwolk zit ik me achter mijn bureau te ergeren aan alles wat ik stom vind, en dat is vandaag ongeveer alles, als mijn manager de kamer binnenloopt. Honderduit praat ze over iets dat me niet interesseert en waarmee ik me niet eens hoef bezig te houden. 

"Oja", zegt ze als ze aanstalten maakt om weg te gaan. "Hier is het verslag van je beoordelingsgesprek." Ze legt het op een stapeltje papieren op een hoek van mijn bureau. En ik vergeet het. Pas uren later kom ik het weer tegen. Bij het lezen van het eerste item begin ik al te grinniken. Factoren die van invloed zijn geweest op het functioneren, staat er. En daarachter: Geen. Ehm – what about mijn warrige emoties? Tante Migraine? Conflictje met collega? Mijn glimlach wil wel, maar kan echt niet breder worden dan van oor tot oor als ik zie dat mijn manager mij met diverse D'tjes beloont: Ging boven de eisen uit. In de toelichtende zinnen staan woorden als goed en uitstekend. Ik zet mijn krabbel en geef het verslag terug aan mijn manager. 

"Vond je het wat?", vraagt ze. Ik maak zonder dat iemand het kan zien een dansje door de kamer voordat ik antwoord geef. "Mwah", zeg ik dan met een uitgestreken gezicht. "Best een aardig verhaaltje." 

En ik zweef terug naar mijn eigen kamer.