Al mijn overtuigingskracht heb ik nodig om mij ertoe te zetten mijn fiets voor een servicebeurt naar de fietsenmaker te brengen. Het feit dat het gratis is, maakt op mij geen enkele indruk. Dit soort regeldingetjes vind ik gewoon moeilijk. Maar moeilijk of niet: het moet er eens van komen. "Ja maar ik had 'm vorige maand al moeten brengen", werp ik tegen. "Dan knipper je maar charmant met je reebruine ogen om het toch voor elkaar te krijgen", zeg ik streng. "Ja maar het is zo ver fietsen", piep ik. Ik check Google maps. "Het is maar iets meer dan 5 km", deel ik schouder ophalend mede. "Ja maar ik heb wind tegen", jammer ik. "Joh, het waait nauwelijks", veeg ik dit argument van tafel. "Ja maar misschien hebben ze geen leenfietsen en dan?" zeur ik. "Die kans is echt klein", doe ik overtuigend. "Ze hebben onwijs veel leenfietsen." "Ja maar dan kom ik zwetend aan op werk", probeer ik. "Dan neem je toch een extra kledingsetje mee", troost ik. "Ja maar zo kom ik veel te laat op werk", jammer ik. "Dat geeft niks", weerleg ik, "want je moet vandaag toch langer werken. Daarom komt het nu juist zo handig uit, weet je nog?" "Ja maar ik ben zo moe!" gil ik. Ik gil zo hard dat mijn oren ervan piepen. "Djiezus, gil niet zo", gil ik terug. "Mijn oren piepen ervan. En moe ben je altijd, dat is geen nieuws." Ik kijk mij indringend aan. Ik sla mijn ogen neer. Er zit niets anders op dan gewoon maar te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten